هر بازیگر ابتدا باید بتواند کاراکتر خود را به درستی درک کند و سپس در تعامل با سایر بازیگران، به درستی به ایفای نقش بپردازد.
یکی از جدی ترین تحقیقات من برای شروع کلاس بازیگری در همین نقطه شروع شد. بگذارید چند تا سوال مطرح کنم. چرا می خواهید بازیگر شوید؟دلیل واقعی آن چیست؟چه تصوری از بازیگر شدن دارید؟
سینما را دوست دارم. از بچگی عاشق سینما بودم. تمام فامیل مرا فیلم صدا می کردند. دوستانم همگی متفق القول به من می گویند که تو در بازیگری استعداد داری.
بازیگر مشهور است. بازیگر محبوب مردم است. خوش لباس، خوش پوش، پولدار و همه چیزشان خوب است. بازیگری لاکچری ست. این ها را در این سال ها گفته و شنیده ام.
برای اینکه متن را آغاز کنم دوباره چند سوال می پرسم.
برای بازیگر شدن چه چیزهایی نیاز است؟برای تبدیل شدن به یک بازیگر باید چه کارهایی را انجام دهم؟
اصلا از یک کنار می گویم. بیایید سینما و تلوزیون را از یکدیگر جدا کنیم. فرق های بین این دو واضح است. کوچکترینش این است که ساخته ی سینما به اسکار، کن و ونیز می رود و ساخته ی تلوزیون را مردم داوری می کنند. تلوزیون مردمی تر از سینما است و البته این خاص کشور ما نیست. پس از این که این دو را جدا کردیم، من از سینما می گویم. ساخته های سینمایی ده سال اخیر ایران را بررسی کنید. چند بازیگر به این حوزه ورود کرده اند؟نوید محمد زاده؟پریناز ایزدیاز؟نازنین بیاتی؟ساعد سهیلی؟محسن کیایی؟بهاره کیان افشار؟پژمان جمشیدی؟دیگر اسم نمی برم، اما چندتایی دیگر بیشتر نیستند. حالا در همین ده سال بررسی کنید که چند بازیگر که سابقه ی کاری مشابهی را داشته اند معلق شده اند؟عدم وجود فیلم نامه مناسب، عدم موافقت بازیگر با دستمزد، عدم وجود ارتباطات مناسب بازیگر با جامعه سینما، افت کیفیت بازیگری، ورود موج سینمای گیشه ای یا حتی خالتور! (که در سالیان اخیر کمتر شاهد آن بوده ایم) و حتی ورود به حاشیه و گاها دلایل شخصی باعث این تعلیق ها شده اند. گاها بازیگر هیچ تقصیری برای به حاشیه رانده شدن نداشته است. دوباره می گویم که این خاص سینمای ایران نیست. با یک حساب سرانگشتی متوجه می شویم که گنجایش ورود بازیگر به این حوزه با توجه به تعداد ساخته های سینمایی بسیار محدود است. یک دهه واقعا زمان زیادی است. یک دهه ورود یک نسل جدید به سینما را رقم می زند. جوان هایی که با استعداد، به روز، پر انگیزه و خلاق هستند و این عرصه رقابت را سخت و سخت تر می کند. البته اتفاق خوب این روزها، سینمای هنر و تجربه است که فرصت نمایش و دیده شدن را به بازیگران، فیلمسازان مستقل و خصوصی، تازه کارها و حتی پیشکسوتانی که دلشان جوان است! داده است.
ورود به این تنگ راه، اگر بخواهیم یکبار هم که شده از پارتی بازی و مافیا صحبت نکنیم، شدنی ست اما راهی جز تلاش بی وقفه و مستمر ندارد. به هیچ وجه! می خواهید بیننده را متاثر کنید، به وجد بیاورید و با او ارتباط برقرار کنید؟ واقعا می خواهید شما همان آدم باشید؟ بر خلاف تصور، راه این یک مورد شایسته سالاری ست. شایسته سالاری نشات گرفته از تلاش، از تئاتر، از تمرین مستمر روزانه بدن، بیان و میمیک.
خب، صبر کنید! می دانم آنچه که گفتم این روزها خیلی کم پیدا می شود، اما بیایید واقع بین باشیم، هنر اصل است اما اگر بازیگر در سینمای ایران بخواهد از بازیگری اش پول در بیاورد چاره ای جز ارتباط با فرم های مختلف ساخت، نگارش های متفاوت و کارگردان های مردم پسند ندارند. حرف من را بد تفسیر نکنید.سینما برای مردم است. مردم هستند که از سینما درخواست می کنند و نویسنده، کارگردان، بازیگر و دیگر خدمتگذاران این حوزه باید آن را هوشمندانه دریافت کنند. آنچه که ساخته شده و به نمایش در می آید خواسته ی مردم است. سینما را شخصی سازی نکنیم. سینما ابزار سرگرمی ست. این سرگرمی ها هستند که روایت متفاوت دارند. هرکس قصه ای را دوست دارد. سینمای واقع گرا با کلاس تر از سینمای کمدی نیست. فقط مخاطبش فرق دارد. همان مخاطب سینمای واقع گرا، سینمای کمدی را هم می بیند.
از بحث دور نشویم. مثل هر تخصص دیگر، باید علم بازیگری را آموخت. بگذارید خیلی خیلی راحت بگویم. اساتید در ورکشاپ های بازیگری مختلف چندان متفاوت با یکدیگر صحبت نمی کنند. پس نگویید کدام کلاس بهتر است و کدام بدتر!
تئوری ها در محتوا 90 درصد شبیه هم هستند. یادگیری و هنرجوی سخت کوش بودن با شماست؛ این که بخواهید بعد از آن کلاس مسلط به علم بازیگری، پا به دنیای سینما بگذارید. یکبار کلاس بازیگری رفتن کافیست مگر آنکه شما درست گوش نکرده و تمرین نکرده باشید. اگر تلاش نکنید، صدها ورکشاپ هم از شما بازیگر نخواهد ساخت. بهتر است پول، انرژی و زمان خود را تلف نکنید و همین الان سراغ کار دیگری بروید! شما اینکاره نیستید.
گول افراد سودجو را نخورید! با شرکت در این کلاس شما را به فلانی معرفی خواهیم کرد! بعد از این ورکشاپ شما در یک کار سینمایی بازی می کنید! میخواهید بازی کنید؟40 میلیون پول بدهید و بروید جلوی دوربین!
هیچ کدام از این وعده ها به جایی نمی رسد. این افراد خائن و دزد در روز روشن هستند! مجبورم واضح تر بگویم تا سوء تفاهم نشود، روی صحبتم با اساتید بزرگواری نیست که بعد از ورکشاپ، تئاتری با منتخب های کلاس شان برگزار می کنند، که این کار بسیار مفید و انگیزه بخش ست.
سرآخر؛ دیده شدن، روی صحنه تشویق شدن و تا کمر برای مخاطبان خم شدن، هدیه گرفتن گل از یک طرفدار، جیغ و هورا کشیدن شان، واقعا زیباست. نترسید. اگر برای این ها بازیگری را دوست دارید، خیلی هم خوب است. این ها دلایل بسیاز خوبی برای آکتور شدن است؛ پس برایش تلاش کنید. در اولویت تان، اولین تان، نه یک سرگرمی!
با سپاس
میلاد صیاد - فیلمساز
